AC Milan

AC Milan odnosił największe sukcesy na arenie międzynarodowej wśród włoskich klubów piłkarskich. Na swoim koncie posiada osiemnaście tytułów mistrza Włoch, pięć pucharów Coppa Italia, siedem triumfów w Pucharze Europy oraz trzy w Lidze Mistrzów.

AC Milan – podstawowe informacje

AC Milan – historia klubu

Niewiele osób wie, że jeden z najbardziej znanych włoskich symboli, taki jak AC Milan, został założony przez dwóch angielskich emigrantów, Herberta Kilpina oraz Alfreda Edwardsa. Dokładna data przypada na 13 grudnia 1899 roku. Od samego początku klub był częściowo klubem piłkarskim, a częściowo krykieta. Wówczas nosił nazwę FootBall and Cricket Club. Wkrótce piłka nożna stała się dominująca, więc zmienił nazwę na Milan FC w 1919 roku (nazwa zmieniła się ponownie, najpierw na Milan Associazione Sportiva, a później na Associazione Calcio Milan).

Pierwsze sukcesy i nieoczekiwany rozłam w klubie

Milan szybko ugruntował pozycję we Włoszech, wygrywając swoje pierwsze Scudetto już dwa lata od momentu założenia. Następnie wygrał ligę w 1906 i 1907 roku. Jednak nieoczekiwany rozłam wewnątrz klubu doprowadził do powstania Interu, czyli lokalnego rywala. W 1908 Włoska Federacja Piłkarska wprowadziła przepis zakazujący obcokrajowcom występów w rozgrywkach mistrzowskich. Zakaz skłonił więc grupę postępowych działaczy Milanu do założenia nowego klubu. 9 marca 1908 odbyło się spotkanie na którym podjęto decyzję o utworzeniu Football Club Internazionale Milano.

Słowo „międzynarodowy” określało charakter klubu, który miał być otwarty na przedstawicieli wszystkich nacji. Co ciekawe Milan czekał ponad 40 lat na kolejny tytuł. Nastąpiło to w 1951 roku, dzięki słynnemu szwedzkiemu trio znanego jako Gre-No-Li: Gunnar Gren, Gunnar Nordahl (wciąż najlepszy strzelec klubu z 221 golami) i Nils Liedholm. Kolejne 20 lat było dużo łaskawsze dla włoskiej potęgi, która zdobyła siedem kolejnych Scudetto, dwa Puchary Europy (zwycięstwo w Pucharze Europy w 1963 roku było pierwszym w tym konkursie dla włoskiej drużyny) i dwa Puchary Zdobywców Pucharów, a także cztery Trofea Coppa Italia.

Skandal czarnego totka” (totonero) sprowokował lawinę niepowodzeń

W 1980 została ujawniona afera „czarnego totka” (totonero). Działacze i piłkarze dziewięciu włoskich klubów organizowali nielegalne zakłady piłkarskie i manipulowali wynikami meczów rozgrywanych w lidze włoskiej. Afera była związana z ustawianiem meczów i przyczyniła się do upadku AC Milan. W konsekwencji klub został ukarany i zdegradowany do drugiej ligi (ówczesny prezydent Felice Colombo został wykluczony z gry dożywotnio). Mimo, że udało się wrócić do Serie A już w następnym sezonie, to w 1982 roku Milan ponownie spadł do Serie B. W sezonie 1982/83 Milan po raz drugi wygrał rozgrywki drugiej ligi.

Od tego czasu nieprzerwanie gra w Serie A. Po awansie klubowe władze próbowały odbudować dawną pozycję, zajmując w trzech kolejnych sezonach miejsca w środku ligowej tabeli (kolejno ósme, piąte i siódme). Będący w kłopotach finansowych klub został przejęty na początku 1986 przez Silvio Berlusconiego. Kontrowersyjny potentat medialny i polityk był właścicielem AC Milan przez ponad dwadzieścia lat, aż do 2017 roku, kiedy klub został sprzedany chińskiemu inwestorowi.

Najwspanialszy zespół w historii

Nominacja Berlusconiego sprawiła, że ​​Milan wrócił na swoje ścieżki chwały. Prowadzony przez utalentowanego młodego trenera Arrigo Sacchiego, ponownie stał się siłą wielki, wygrywając jedenaste Scudetto w 1988 roku i dwa Puchary Europy w kolejnych dwóch latach. Występ w sezonie 1988/89 był wyjątkowo imponujący. Milan w półfinale pokonał Real Madryt (5:0), aby w finale wygrać Steaua Bukareszt (4:0). Wspaniały zespół Milanu, prowadzony przez holenderskie trio Ruuda Gullita, Franka Rijkaarda i Marco Van Bastena, został wybrany najlepszym zespołem w historii piłki nożnej. Oprócz ogromnej liczby talentów na boisku był to również sukces, który zawdzięczał systemowi znakowania strefowego Sacchiego. Dominacja klubu trwała do lat 90., z kolei nowym trenerem został Fabio Capello, co doprowadziło do bardziej defensywnego podejścia na boisku. W tym okresie „Gli Invicibili”, pod nowym pseudonimem klub zdobył pięć Scudetto oraz kolejne trofeum Ligi Mistrzów z niezapomnianą pokonaniem Barcelony w finale (4:0).

Carlo Ancelotti

AC Milan odnosił mniejsze sukcesy w nowym stuleciu przez dominację Interu, ale klubowi udało się wygrać jeszcze dwa Scudetto, dwie Ligi Mistrzów i piąty tytuł Coppa Italia. Derby della Madonnina lub Deby di Milano między Mediolanem a Interem to często zacięte zawody. Statystyki między zespołami są bardzo zbliżone

Mało kto spodziewał się, że Ancelotti osiągnie na San Siro większe sukcesy w roli prowadzącego drużynę, niż w czasach, kiedy biegał po boisku. Lata 2001-2009 były jednymi z najpiękniejszych okresów w dziejach klubu, a na pewno w jego nowożytnej historii. AC Milan był czołową ekipą w Europie, która śmiało można stwierdzić, że dominowała w Lidze Mistrzów. W 2003 roku czerwono-czarni sięgnęli po Champions League, wygrywając po karnych z Juventusem na Old Trafford w Manchesterze. Rok później Carlo zdobył mistrzostwo i superpuchar Włoch. Sezon 2004/2005 to kolejny finał Ligi Mistrzów.

W Stambule milaniści mierzyli się z Liverpoolem. Szewczenko i spółka prowadzili do przerwy 3:0 i wydawało się, że Carlo znowu będzie na piedestale. To co potoczyło się dalej wszyscy doskonale wiedzą. Jerzy Dudek wraz z kolegami odrobili straty, doprowadzili do karnych i po raz piąty zdobyli Puchar Europy. Ancelotti musiał przełknąć gorzką pigułkę, ale jego passa wciąż trwała. Wystarczyło poczekać dwa lata i Milan znowu awansował do finału … znowu przeciwko The Reds. Tym razem włoski team zrewanżował się w Atenach i siódmy raz świętował pozostanie najlepszą drużyną na Starym Kontynencie. Ostatnim trofeum ówczesnego 48-latka było Klubowe Mistrzostwo Świata.

Ikony AC Milan – złota jedenastka wszechczasów

BRAMKARZ: Dida

Historia Didy w Milanie nie zaczęła się najlepiej i wszystko wskazywało na to, że po raz kolejny bramkarz rodem z Brazylii nie sprawdzi się w wielkim klubie. Do zespołu trafił w 2000 roku, ale nie prezentował się wystarczająco dobrze i działacze myśleli o wystawieniu go na listę transferową. Rossoneri wypożyczyli go na dwa lata do Corinthians. Po powrocie do Milanu z miejsca stał się pierwszym wyborem, a w krótkim czasie umocnił swoją pozycję. Stał się liderem zespołu, a trybuny oklaskiwały jego parady. Pod koniec swojej przygody w Mediolanie stracił formę i został zastąpiony przez Kalaca, a potem Abbiatiego, jednak po latach Didę można oceniać tylko pozytywnie. Według wielu ekspertów był on jednym z najlepszych bramkarzy w historii futbolu. Nelson zaliczył ponad 90 występów w reprezentacji Brazylii, a koszulkę Milanu zakładał łącznie 302 razy. Na swoim koncie ma m.in. zwycięstwo w Lidze Mistrzów (dwa razy) i mistrzostwo Włoch.

OBROŃCY: Franco Baresi, Paolo Maldini, Alessandro Nesta

Ludzie z adamantium – niezniszczalni, nie do zdarcia i nie do przejścia. Franco Baresi to najstarszy zawodnik w tym gronie. Co ciekawe jego kariera w Milanie zaczęła się dzięki temu, że kilka dni wcześniej nie dostał się do szkółki Interu, w której grał jego brat. Franco zrobił jednak większą karierę. Z Milanem przeżył wiele. Od trampkarza po ostatni mecz w karierze, zawsze zakładał koszulkę tylko jednego klubu. To w Mediolanie zdobył sześć mistrzowskich tytułów, a także trzy puchary Ligi Mistrzów. Jako zawodnik Milanu sięgnął również po mistrzostwo świata, a później także po srebrny (zmarnował decydujący rzut karny w finale mundialu w 1994 roku), oraz brązowy medal mistrzostw globu. W 1999 roku z okazji stulecia klubu został wybrany przez kibiców najlepszym piłkarzem w historii rossonerich. W barwach “Diavolo” rozegrał 716 spotkań, został w klubie nawet wtedy, gdy Milan zdegradowano za udział w aferze korupcyjnej. Wraz Paolo Maldinim stworzył legendarny duet stoperów: w 196 meczach, w których wspólnie wystąpili, zespół stracił zaledwie 23 gole. Po zakończeniu kariery napisał książkę “Milan – moja miłość”.

Maldini, czyli kolejna ikona Milanu, która przez całą karierę reprezentowała barwy tylko jednego klubu. Paolo był zresztą drugim “Maldinim” w historii rossonerich – wcześniej w Mediolanie grał jego ojciec, Cesare, a obecnie synowie słynnego obrońcy doskonalą swoje umiejętności w zespołach młodzieżowych. Paolo osobiście bardzo cenił swojego starszego kolegę, Baresiego, który wprowadził go w świat wielkiej piłki i jak twierdzi sam zawodnik nauczył go grać na najwyższym poziomie.

Co ciekawe, podobnie jak w przypadku Franco, Maldini jako młody zawodnik miał epizod związany z największym rywalem Milanu. Młody Włoch w dzieciństwie kibicował Juventusowi. Później jednak nosił w sercu już tylko czerwono-czarne barwy. W trakcie kariery odrzucał oferty wszystkich światowych gigantów, będąc od początku do końca wiernym jednemu klubowi. Podczas mistrzostw Europy w 1996 roku dzięki jego wspaniałej grze żartowano, że bramkarz reprezentacji Włoch to najłatwiejszy zawód świata. Hasło to doczekało się nawet plakatu, który rozprowadzał się jak ciepłe bułeczki. Jest rekordzistą pod względem ilości występów w Milanie koszulkę tego zespołu przywdziewał aż 902 razy. Po zakończeniu kariery jego numer, tak samo jak Baresiego, został zastrzeżony przez władze klubu. Jedynymi osobami, które mają prawo wybrać “trójkę” na trykocie są jego synowie.

Alessandro Nesta to wychowanek rzymskiego Lazio. Do Mediolanu trafił za ponad 30 milionów euro, jednak do odejścia ze stołecznego zespołu zmusiła go beznadziejna sytuacja finansowa Biancoceleste. W Rzymie był idolem kibiców, ale w Milanie równie szybko podbił serca fanów. Barwy rossoneri nosił przez 10 lat, w tym czasie dwukrotnie wygrał Serie A, oraz Ligę Mistrzów. Był pierwszym zawodnikiem po Franco Baresim, który tak znakomicie jak on potrafił zgrywać się z Paolo Maldinim. Razem ze starszym kolegą stworzył fantastyczny duet obrońców uznawany za jeden z najlepszych na świecie w XXI wieku. W Milanie wystąpił w 326 oficjalnych spotkaniach.

POMOCNICY: Gianni Rivera, Andrea Pirlo, Kaka, Gennaro Gattuso, Ruud Gullit

Gattuso to prawdziwy twardziel i walczak, który niezłomną postawą na boisku zdobył szacunek kibiców i uznanie ekspertów. Nigdy nie był futbolowym wirtuozem. Jego rolą była destrukcja i tę rolę zaakceptował, a później opanował do perfekcji. Grał twardo, często zbierał kartki i awanturował się z rywalami. Fani Milanu ubóstwiali go do granic możliwości. Był symbolem poświęcenia dla klubu i niezwykłej lojalności – do Mediolanu trafił jako mało znany zawodnik, bez przeszłości w wielkich zespołach i pozostał tam przez 13 lat, gdy postanowiono nie przedłużyć wygasającego kontraktu “Rino”. Do dziś jest uważany za czołowego defensywnego pomocnika w historii piłki nożnej. W Milanie rozegrał 466 oficjalnych spotkań.

Kolejnym wielkim piłkarzem w drugiej linii rossonerich był Andrea Pirlo. Włoch, który obecnie trenuje Juventus, mimo gry w trzech nienawidzących się zespołach jest uwielbiany w całym kraju, ale większość kariery spędził po “czerwonej stronie” Mediolanu. 401 meczów w Milanie, tytuł reżysera gry i pierwszoplanowa postać zespołu od początku do końca, który jednak nie był zbyt subtelny. Sam zawodnik wspomina, że czuł się wypalony, ale sposób rozstania z klubową legendą pozostawia wiele do życzenia: Pirlo postawiono ultimatum zmiany pozycji, na które nie przystał. Mimo wcześniejszych zapowiedzi, według których miał zakończyć karierę w Milanie, zdecydował się przejść do Juventusu. Nikt nie miał mu tego za złe, bo w sercach kibiców na zawsze pozostał wielkim piłkarzem i klubową ikoną.

Kaka zapracował na swoją pozycję niezwykłym talentem. Jako zawodnik Milanu został najlepszym piłkarzem świata, błyszczał w Lidze Mistrzów i w lidze włoskiej. Był symbolem ostatniej złotej ery rossonerich – jego odejście do Realu poruszyło kibiców, a gdy wracał na San Siro po nieudanej przygodzie w Madrycie mimo słabej formy witano go jak bohatera. W Milanie grał przez siedem lat, a klubową koszulkę zakładał ponad 300 razy. Imponował skutecznością, oraz kreatywnością. To on poprowadził Diavolo do triumfu w Lidze Mistrzów zostając jednocześnie królem strzelców tych rozgrywek.

Laureat Złotej Piłki, mistrz Europy, wicemistrz świata, czyli Giovanni Rivera jest największą legendą Milanu z lat 70. XX wieku. Cudowny chłopiec zastąpił w klubie najlepszego urugwajskiego piłkarza w historii – Juana Schiaffino, i gdy myślano, że nie podoła temu wyzwaniu zachwycił wszystkich. Był typem gwiazdora absolutnego. Na boisku czarował bajeczną techniką, pięknymi bramkami i wyprzedzającą epokę grą. Uznany za najlepszego włoskiego piłkarza stulecia. Już jako dwudziestolatek dał popis w finale Pucharu Europy z Benfiką, który sam określał najlepszym meczem w karierze. Został również królem strzelców Serie A. Kiedy Silvio Berlusconi wystawił go na listę transferową po kłótni z trenerem, Rivera wykupił większość akcji klubu zmuszając trenera do dymisji. W barwach Milanu przez 19 lat rozegrał 658 spotkań i zdobył 164 gole.

Ruud Gullit, Holender zwany “Czarnym Tulipanem” grał na różnych pozycjach ofensywnych w Milanie, ale ze względu na świetne warunki fizyczne wyróżniał się niezależnie od pozycji na boisku. Sprowadzony w erze “Oranje” stanowił o sile rossonerich do spółki z Rijkaardem i van Bastenem. Przez siedem lat reprezentował klub z Mediolanu zaliczając 171 spotkań w czerwono-czarnej koszulce. Jego karierę zatrzymały kontuzje, przez które często opuszczał ligowe mecze, ale zdołał poprowadzić Milan do triumfu w Serie A (trzy razy) i Pucharze Europy (dwa razy). Jako piłkarz Milanu został mistrzem Europy. Kibice uwielbiali Gullita, a swoją sympatię okazywali w nietypowy sposób. Na trybunach można było zauważyć ludzi noszących peruki z plecionymi warkoczami. Była to fryzura a’la Gullit i jeden z ulubionych rekwizytów kibiców w latach 80. i 90.

NAPASTNICY: Gunnar Nordahl, Andrij Szewczenko

Najlepszymi piłkarzami i strzelcami w historii klubu był duet zagranicznych gwiazd: Gunnar Nordahl i Andrij Szewczenko. Szwedzki gwiazdor był symbolem i liderem Milanu w latach 50. XX wieku. Gunnar jest trzecim najlepszym strzelcem w historii ligi włoskiej – tylko Francesco Totti i Silvio Piola zdobyli więcej bramek od bombardiera ze Skandynawii, który do siatki trafiał aż 225 goli (210 dla Milanu). Jako piłkarz Rossonerich pięciokrotnie zostawał królem strzelców Serie A, a w Mediolanie spędził “zaledwie” osiem lat. Nordahl był bez wątpienia jednym z najważniejszych piłkarzy tamtych lat. Wraz z innymi, mniej skutecznymi rodakami: Gunnarem Grenem i Nielsem Liedholmem stworzył legendarny ofensywny tercet. Co ciekawe, Nordahl trafił do Milanu dzięki pomocy Juventusu. Turyńczycy “podkupili” duńskiego napastnika, Johanessa Ploegora i w ramach przeprosin i zadośćuczynienia zaoferowali rossonerim pomoc w sprowadzeniu Szweda na San Siro.

O ile niewielu kibiców może pamiętać grę Nordahla, to już boiskowe wyczyny Andrija Szewczenki większość fanów Milanu pamięta doskonale. Ukrainiec trafił do Mediolanu jako gwiazda Dynama Kijów, ale wiele osób było zaskoczonych roztropnością włodarzy, którzy za Ukraińca zapłacili 25 milionów dolarów. Kwota szybko się spłaciła. Już w pierwszym roku został królem strzelców Serie A. Później powtórzył ten wyczyn jeszcze raz w sezonie 2003/2004. Częściej, ponieważ aż trzykrotnie zostawał najlepszym strzelcem Ligi Mistrzów. Laureat Złotej Piłki w 2004 roku w Milanie występował, podobnie jak Nordahl, przez osiem lat. W 276 spotkaniach zdobył łącznie 173 bramek udowadniając słowa Walerija Łobanowskiego, który stwierdził, że Andrij jest lepszym piłkarzem od Brazylijczyka Ronaldo. Gdy odchodził do Chelsea Londyn, Adriano Galliani stwierdził, że był to “najbardziej bolesny rozwód piłkarza z klubem w jego karierze”. W Londynie nie grał już tak dobrze i wrócił do Włoch na zasadzie wypożyczenia. Karierę zakończył w Dynamie Kijów.

AC Milan – terminarz i wyniki

AC Milan – skład i statystyki piłkarzy

AC Milan – najlepsi strzelcy drużyny w Serie A